Το υπόλοιπο της ζωής μου
Το ακόλουθο κείμενο αποδίδεται στον Pario de Parandrade Rosigna, ποιητή από τη Βραζιλία.
"Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα (εδώ και καιρό), ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα... Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κερδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά ότανα παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δεν θα καταλήξει κανείς πουθενά (κάνω υπομονή και ξοδεύω χρόνο που δεν μου περισσεύει πια για μια τελευταία ακόμα προσπάθεια, επαγγελματική).
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους, που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δεν θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια (μα πιο πολύ η υποκρισία και ο φθόνος) και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματά τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται... Μου μένους λίγες καραμέλες στη σακούλα...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δεν θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βασίζουν με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιστριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν ν' αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμία από τις καραμέλες που μου απομένουν... (ακόμα και αν μου ανεβάσουν το σάκχαρο). Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με την συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου..."
Αναρτήθηκε από:
1 σχόλιο:
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΔΑΣΚΑΛΕ
Δεν θα συστηθώ, με ξέρεις. Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Παλιοί συνοδοιπόροι σε κάποια από αυτά. Συμμετείχαμε σε μια κοινή πορεία Δάσκαλου και μαθητή. Πρέπει να καλλιεργήσετε το ψώνιο σας, έλεγες τότε, και δεν αισθανόμουν να διαφέρω από τους άλλους που ρούφαγαν τα λόγια σου. Ήσουν ο Δάσκαλος και εγώ μια αδαής μαθήτρια, που ποθούσε να κατακτήσει τη γνώση. Τη γνώση την αποκτάς και δεν την κατακτάς, έλεγες. Δεν δαμάζεται, δεν σου χαρίζεται, την κερδίζεις πόντο-πόντο. Μην στενοχωριέσαι αν κάτι δεν πετύχει, με παρηγορούσες, θα τα καταφέρεις την επόμενη φορά. Κι όταν αυτή φορά ερχόταν μ αγκάλιαζες με ένα βλέμμα ικανοποίησης και ξεστόμιζες τη μοναδική λέξη επιβεβαίωσης με ερωτηματικό: είδες; Και εγώ έβλεπα και έπαιρνα κουράγιο να συνεχίσω τον αγώνα για την απόκτηση της γνώσης. Μέχρι να μπορέσω να συναντήσω την τέχνη, που με περίμενε στις κουίντες, πίσω από τα φώτα.
Μετά, χωριστήκαμε και είπαμε θα τα πούμε. Αλλά, χαθήκαμε γιατί μας πήραν από κάτω οι έγνοιες της ζωής. Εκείνες, οι δύσκολες, που σκορπίζουν τους ανθρώπους και τους κάνουν να μην κοιτάζουν πίσω. Όμως, κι αν απομακρυνθήκαμε, δεν γίναμε ποτέ ξένοι. Είχαμε κοντινές καταγωγές, κοινές καταβολές, σχεδόν τα ίδια όνειρα, αλλά, απ ότι αποδείχτηκε, διαφορετικά ενδιαφέροντα. Εσύ έκανες εκείνα τα όνειρα σκοπό ζωής, τα ακολούθησες και τα έφτασες στην πράξη. Εγώ μπερδεύτηκα ανάμεσα στις δύο κατευθύνσεις, που με καλούσαν να τις ακολουθήσω, και παρέκλινα από την πορεία που με δίδαξες. Στο τέλος, φοβήθηκα την αβεβαιότητα της τέχνης και συνέχισα τον γνωστό δρόμο μιας άλλης επαγγελματικής καταξίωσης.
Βρεθήκαμε μετά από χρόνια, σε διαφορετικά πόστα ο καθένας, και όσα εξιστορήσαμε δεν ζύγωσαν ούτε στα μισά απ όσα θέλαμε να πούμε. Εγώ είχα ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο και συ πορευόσουν τον δύσκολο του δασκάλου. Τα χρόνια είχαν αφήσει σημάδια πάνω μας, αλλά η καρδιά δεν το φανέρωνε. Τα δικά μου όνειρα είχαν σκεπαστεί από τα σύννεφα της άμεσης ανάγκης για επιβίωση. Δεν πειράζει, μου είπες, θα είσαι πάντα μια καλή σκηνογράφος. Αυτό να θυμάσαι, δεν έγινε και τίποτε. Η ηρεμία της ψυχής είναι που μετράει.
Κρατάω όμως, ακόμα, τις συμβουλές σου. Κουβαλάω πάντα μαζί μου τρεις υποδείξεις σου: όλα τα απαραίτητα εργαλεία στην τσάντα σας, το μάτι να γίνει ο υπηρέτης του μυαλού και το κλιμακόμετρο η συνέχεια των δακτύλων σας.
Καλό ταξίδι Δάσκαλε και καλή αντάμωση στο πρατικάμπελο του ουρανού.
Κατερίνα Παναγιωτοπούλου
Σκηνογράφος-ενδυματολόγος
Δημοσίευση σχολίου